De transformatie naar een robuust ESG-rapportagestelsel voltrekt zich binnen een juridisch en operationeel landschap waarin transparantie, dataintegriteit en toezichtsvereisten steeds verder worden aangescherpt. Ondernemingen worden in toenemende mate geconfronteerd met een complexe verwevenheid van Europese en internationale verplichtingen, waaronder de CSRD, de EU-Taxonomie, SFDR-kaders en sectorspecifieke due-diligenceverplichtingen, die gezamenlijk een bindend normatief raamwerk vormen. Binnen dit kader ontstaat een aanzienlijke druk op organisaties om duurzaamheidsinformatie op een consistente, controleerbare en audit-bestendige wijze te genereren, te consolideren en publiekelijk te rapporteren. Deze druk wordt versterkt door de verwachtingen van investeerders, kredietverstrekkers, maatschappelijke organisaties en toezichthouders, die in toenemende mate verlangen dat duurzaamheidsdata een betrouwbaarheidsniveau bereiken dat gelijkwaardig is aan dat van financiële verslaggeving.
De juridisch-operationele realiteit laat zien dat tekortkomingen in dit proces niet langer uitsluitend worden beschouwd als administratieve misstappen, maar als potentiële triggers voor toezichthandhaving, civielrechtelijke claims, bestuursrechtelijke interventies en reputatieschade op mondiale schaal. De toenemende afhankelijkheid van complexe datastromen, ketenpartners, externe verificatiepartijen en digitale rapportage-architecturen creëert een breed spectrum aan kwetsbaarheden die kunnen leiden tot aanzienlijke aansprakelijkheids- en frauderisico’s. Tegen deze achtergrond ontstaat een dringende noodzaak voor ondernemingen om governance-structuren, interne controles, auditmechanismen en relaties met derden zodanig in te richten dat de integriteit, herleidbaarheid en volledigheid van ESG-informatie structureel worden gewaarborgd.
Risico op fraude en misleiding bij de consolidatie van duurzaamheidsinformatie
De consolidatie van duurzaamheidsinformatie omvat een complex samenspel van interne databronnen, operationele entiteiten, internationale dochterondernemingen en externe dienstverleners, wat een aanzienlijk risico met zich meebrengt op onopgemerkte inconsistenties of doelbewuste manipulatie. Het ontbreken van gestandaardiseerde datadefinities, de uiteenlopende volwassenheid van interne controlesystemen en gefragmenteerde IT-landschappen vergroten de kans dat data worden vertekend tijdens het verzamelen, verwerken of samenvoegen van ESG-indicatoren. In een context waarin ondernemingen worden beoordeeld op hun vooruitgang richting klimaatdoelstellingen en sociale normen, creëert deze druk een voedingsbodem voor creatieve interpretaties van datapunten of het strategisch presenteren van informatie op een wijze die een gunstiger beeld schetst dan gerechtvaardigd is.
Binnen deze dynamiek ontstaan aanzienlijke frauduleuze kwetsbaarheden, met name wanneer duurzaamheidsdata afkomstig zijn uit gedecentraliseerde operationele units waar toezichtstructuren minder ontwikkeld zijn of waar lokale prikkels afwijken van centrale rapportagedoelstellingen. Managers kunnen emissiecijfers, veiligheidsincidenten of arbeidsvoorwaarden positiever voorstellen dan feitelijk het geval is om interne prestatiedoelstellingen te behalen. Dergelijke praktijken kunnen geleidelijk ontstaan en jarenlang onopgemerkt blijven totdat externe assurance of toezichthandhaving de inconsistenties aan het licht brengt, met mogelijk verstrekkende juridische en reputatiematige consequenties.
Daarnaast kunnen geavanceerde digitale rapportage-infrastructuren—bedoeld om dataconsistentie te versterken—zelf doelwit worden wanneer toegangsrechten, validatieregels en audit-trails onvoldoende robuust zijn ingericht. Het risico dat geautomatiseerde workflows onjuist zijn geconfigureerd of dat systemen worden gemanipuleerd door insiders met kennis van rapportageprotocollen, kan leiden tot structurele fouten die zich door de volledige ESG-rapportageketen verspreiden. Hierdoor ontstaat een situatie waarin misleidende duurzaamheidsinformatie niet alleen voortvloeit uit menselijke fouten, maar tevens uit systemische lacunes die op grote schaal tot onjuiste of frauduleuze rapportages kunnen leiden.
Aansprakelijkheidsrisico’s voor bestuurders bij onjuiste of gemanipuleerde duurzaamheidsdata
De uitbreiding van rapportageverplichtingen onder ESG-regelgeving brengt een fundamenteel verschuivend aansprakelijkheidslandschap met zich mee voor bestuurders, die geconfronteerd worden met verhoogde normatieve verwachtingen op het gebied van strategische besluitvorming, toezicht op interne controles en datagovernance. Wanneer duurzaamheidsrapportages onjuist, onvolledig of doelbewust gemanipuleerd blijken, kan worden aangenomen dat bestuurders hebben gefaald in hun toezichtplicht of hebben nagelaten adequate waarborgen te treffen voor de betrouwbaarheid van deze rapportages. Dit kan leiden tot civielrechtelijke claims, toezichthandhaving en—in ernstige gevallen van misleiding—mogelijk strafrechtelijke aansprakelijkheid.
De aansprakelijkheidsdruk wordt verder versterkt doordat ESG-informatie steeds vaker dient als input voor investeringsbeslissingen, kredietbeoordelingen en waarderingsmodellen. Hierdoor ontstaat een directe causaliteit tussen de juistheid van duurzaamheidscijfers en de gerechtvaardigde verwachtingen van marktpartijen. Wanneer investeerders stellen dat zij zijn misleid doordat gerapporteerde duurzaamheidsinformatie een aanzienlijk positiever beeld gaf dan gerechtvaardigd, kunnen contractuele claims of vorderingen uit onrechtmatige daad volgen. Toezichthouders onderzoeken daarbij nadrukkelijk of bestuurders hebben gezorgd voor voldoende robuuste interne controlemechanismen en passende escalatieprocedures voor afwijkende of twijfelachtige datapunten.
In situaties waarin manipulatie structureel of bewust heeft plaatsgevonden, kan verdere escalatie richting bestuurdersaansprakelijkheid moeilijk te vermijden zijn. Bestuurders die zich beroepen op gebrek aan kennis of afstand tot operationele dataverzameling worden steeds minder beschermd door traditionele verdedigingslijnen, aangezien moderne governance-normen expliciet vereisen dat toezicht op duurzaamheid wordt geïntegreerd in reguliere risicogovernance. Het nalaten van audits op kritieke dataprocessen, het toewijzen van onvoldoende middelen aan ESG-governance of het negeren van interne signalen omtrent onbetrouwbare datastromen kan worden aangemerkt als een schending van de zorgvuldigheidsplicht, met potentieel ernstige juridische gevolgen.
Corruptierisico’s bij third-party assurance wanneer de druk op positieve scores toeneemt
De toenemende verplichting om duurzaamheidsrapportages extern te laten verifiëren heeft geleid tot een complexe markt voor third-party assurance, waarin commerciële druk, concurrentiedruk en afhankelijkheidsrelaties kunnen resulteren in kwetsbaarheden voor corruptie en ongewenste beïnvloeding. Wanneer ondernemingen aanzienlijke reputatie- of financieringsvoordelen ontlenen aan gunstige ESG-scores, kan de prikkel ontstaan om assurance-partijen subtiel of rechtstreeks aan te zetten tot mildere beoordelingen. In grensgevallen kan dergelijke druk leiden tot ongeoorloofde beïnvloeding, waarbij assurance-professionals worden gestimuleerd om tekortkomingen te bagatelliseren of methodologische concessies te doen die de betrouwbaarheid van ESG-certificering ondermijnen.
Assurance-partijen opereren vaak in een competitieve omgeving waarin langdurige klantrelaties, commerciële omzet en marktpositionering een grote rol spelen. Dit kan de onafhankelijkheid onbedoeld onder druk zetten, vooral wanneer cliënten een aanzienlijk marktaandeel vertegenwoordigen of bereid zijn substantiële vergoedingen te betalen voor omvangrijke verificatietrajecten. Hierdoor kan de grens tussen objectieve controle en commerciële belangenverstrengeling vervagen, waardoor het risico toeneemt dat materiële tekortkomingen in duurzaamheidsdata niet tijdig worden gedetecteerd of onvoldoende worden gerapporteerd.
Het internationale karakter van ESG-assurance vormt een aanvullende risicofactor. Verificatieactiviteiten in jurisdicties met zwakkere anticorruptiewetgeving, beperkte toezichtsstructuren of verhoogde politieke druk vergroten de kans op ongeoorloofde beïnvloeding binnen assurance-processen. Wanneer ESG-scores mede afhankelijk zijn van datapunten uit risicovolle landen, bestaat een reëel risico dat assurance-professionals worden geconfronteerd met verzoeken tot formele of informele concessies die een materiële impact hebben op de uitkomst van de verificatie. Dergelijke omstandigheden kunnen uiteindelijk leiden tot toezichthandhaving, civiele aansprakelijkheid en een bredere erosie van vertrouwen in de markt voor ESG-assurance.
Witwasrisico’s bij ESG-gelabelde fondsen zonder transparante onderliggende activiteiten
De proliferatie van ESG-gelabelde financiële producten heeft geleid tot aanzienlijke kapitaalinstromen in fondsen die worden gepresenteerd als duurzaam, klimaatgeoriënteerd of maatschappelijk verantwoord. Wanneer de onderliggende activiteiten van dergelijke fondsen onvoldoende transparant zijn, neemt het risico toe dat financiële stromen worden misbruikt voor witwasdoeleinden of worden aangewend voor activiteiten die niet stroken met de gecommuniceerde ESG-doelstellingen. Complexe fondsenstructuren, multilayer-beleggingsvehikels en investeringen in jurisdicties met beperkte openbaarmakingsvereisten kunnen worden gebruikt om de herkomst van middelen te verhullen of dubieuze activiteiten te financieren onder het mom van duurzaamheid.
Het ESG-label verleent een aura van betrouwbaarheid, waardoor dergelijke fondsen aantrekkelijk kunnen worden voor partijen die illegale middelen willen integreren in ogenschijnlijk legitieme investeringsstromen. Wanneer fondsen zich beroepen op brede, niet-gespecificeerde duurzaamheidsdoelstellingen zonder duidelijke toelichting op de daadwerkelijke investeringsmethodologie, ontstaat een omgeving waarin malafide geldstromen kunnen schuilgaan achter marketingclaims. Het gebrek aan granulariteit in openbaarmakingen bemoeilijkt bovendien de mogelijkheid voor toezichthouders en belanghebbenden om de werkelijke duurzaamheidsprestaties van dergelijke fondsen adequaat te beoordelen.
Het internationale karakter van kapitaalmarkten vergroot deze risico’s verder. Fondsen die kapitaal alloceren naar regio’s of sectoren met verhoogde corruptie-, geopolitieke- of sanctierisico’s lopen het gevaar onbedoeld te fungeren als doorgeefluik voor illegale gelden. Indien dergelijke fondsen vertrouwen op third-party ESG-ratings of beperkte due-diligenceonderzoeken, kunnen foutieve kwalificaties langdurig onopgemerkt blijven. Dit leidt niet alleen tot juridische risico’s voor fondsbeheerders, maar tevens tot aanzienlijke reputatieschade wanneer blijkt dat ESG-gelabelde investeringen een rol hebben gespeeld bij het faciliteren van witwasactiviteiten.
Sanctierisico’s wanneer due diligence tekortschiet in risicolanden met exportrestricties
Ondernemingen die opereren in of zaken doen met partijen in risicolanden worden geconfronteerd met een streng en continu evoluerend sanctieregime, dat directe implicaties heeft voor ESG-beleid en duurzaamheidsrapportage. Wanneer due-diligenceprocessen onvoldoende diepgaand zijn of organisaties geen actuele informatie over sanctieregimes bijhouden, bestaat een reëel risico dat producten, diensten of financiële stromen terechtkomen bij entiteiten die onder exportrestricties vallen. Binnen een ESG-context is dit bijzonder problematisch, omdat ondernemingen mogelijk een duurzaam imago presenteren terwijl zij indirect bijdragen aan activiteiten die materieel conflicteren met internationale rechtsnormen.
Ontoereikende screeningsmechanismen voor leveranciers, joint-venturepartners en afnemers in hoogrisicogebieden kunnen ertoe leiden dat ondernemingen onbedoeld transacties verrichten met gesanctioneerde of aan sancties gelieerde entiteiten. Wanneer dergelijke transacties vervolgens worden opgenomen in ESG-rapportages zonder passende toelichting of uitsluitingscriteria, ontstaat een situatie waarin duurzaamheidsdisclosures misleidend blijken voor zowel toezichthouders als investeerders. Dit kan resulteren in handhavingsmaatregelen, civiele claims en aanzienlijke bestuurlijke aansprakelijkheid.
De voortdurende geopolitieke instabiliteit verergert deze risico’s, omdat ondernemingen gedwongen worden sanctieregimes voortdurend te monitoren en onmiddellijk te reageren op wijzigingen. Wanneer actualisatie van due-diligenceprocedures uitblijft, ketentransparantie tekortschiet of sanctierisico’s onvoldoende zijn geïntegreerd in ESG-governancekaders, kunnen ernstige bedrijfsverstoringen ontstaan, waaronder bevriezing van activa, blokkering van transacties en formele toezichtsprocedures. In een markt waarin duurzaamheidsclaims steeds nauwlettender worden beoordeeld, kunnen dergelijke tekortkomingen snel escaleren tot aanzienlijke reputatie- en aansprakelijkheidsrisico’s.
Reputatie-erosie als gevolg van onthullingen over greenwashing of inconsistente disclosures
Reputatie-erosie vormt een van de meest acute risico’s binnen de ESG-transformatie, omdat duurzaamheidsclaims steeds nadrukkelijker verweven raken met de merkidentiteit, waarderingsmodellen en strategische positionering van ondernemingen. Wanneer externe partijen aan het licht brengen dat ESG-disclosures inconsistent zijn of dat duurzaamheidsinitiatieven niet overeenkomen met gecommuniceerde doelstellingen, kan de reputatieschade zich in ongekend tempo manifesteren. De publieke perceptie is bijzonder gevoelig voor signalen van onoprechtheid, waardoor zelfs een enkele onthulling over greenwashing kan leiden tot langdurig verlies van vertrouwen bij consumenten, investeerders en maatschappelijke stakeholders. De snelheid waarmee dergelijke informatie zich via digitale media verspreidt, versterkt de impact en maakt herstel aanzienlijk complexer.
De materiële gevolgen van reputatieschade reiken veel verder dan publieke beeldvorming en kunnen directe financiële consequenties hebben. Vastgestelde inconsistenties in ESG-rapportages kunnen investeerders ertoe aanzetten hun posities te heroverwegen, financieringsvoorwaarden aan te scherpen of engagementtrajecten te intensiveren. Ook kunnen handelsrelaties onder druk komen te staan wanneer zakelijke partners concluderen dat gecommuniceerde duurzaamheidsambities niet stroken met feitelijke prestaties. In sectoren met een hoge reputatiegevoeligheid—zoals consumentengoederen, financiële dienstverlening en energie—kan aantasting van de geloofwaardigheid directe gevolgen hebben voor marktaandeel, prijszetting en toegang tot strategische markten.
De juridische dimensie versterkt dit reputatierisico aanzienlijk. Toezichthouders richten zich steeds nadrukkelijker op misleidende duurzaamheidsclaims, waarbij onderzoeken naar greenwashing zich snel kunnen ontwikkelen tot formele handhavingsmaatregelen en boetes. Wanneer een onderneming onderwerp wordt van dergelijke procedures, leidt dit niet alleen tot juridische blootstelling, maar ook tot intensivering van media-aandacht en maatschappelijke scrutinie. De cumulatieve werking van juridische, commerciële en publieke gevolgen creëert een structureel reputatierisico dat veel zwaarder kan wegen dan traditionele compliance-tekorten en dat herstelmaatregelen langdurig, kostbaar en onzeker maakt.
Contractuele claims van investeerders wegens misleidende ESG-rapportages
Misleidende ESG-rapportages vormen een substantiële bron van contractuele risico’s, vooral wanneer investeerders kunnen aantonen dat zij hun investeringsbeslissingen hebben gebaseerd op duurzaamheidsinformatie die later onjuist of onvolledig bleek. In dergelijke gevallen kunnen claims ontstaan wegens schending van contractuele verplichtingen, misleidende voorstelling van zaken of zelfs wanprestatie, afhankelijk van de relevante juridische kwalificatie. De toenemende afhankelijkheid van ESG-data in investeringsvoorwaarden, convenanten en ratingmodellen vergroot dit risico aanzienlijk, omdat investeerders steeds vaker expliciete verwachtingen vastleggen met betrekking tot duurzaamheidsdoelstellingen en informatievoorziening.
Contractuele geschillen escaleren doorgaans wanneer investeerders aannemelijk kunnen maken dat inconsistenties in ESG-disclosures een materiële invloed hebben gehad op waardering, risicobeoordeling of kapitaalallocatie. In dergelijke scenario’s kan worden betoogd dat het ontbreken van accurate data heeft geleid tot een ongerechtvaardigde risicopositie of tot een investeringsniveau dat bij juiste informatie lager zou zijn geweest. De financiële impact van dergelijke claims kan aanzienlijk zijn, vooral wanneer meerdere institutionele beleggers gezamenlijk optreden of wanneer claims worden ingediend binnen gereguleerde kapitaalmarkten met bijzonder stringente transparantievereisten.
Naast de directe contractuele gevolgen ontstaat aanvullende juridische blootstelling wanneer toezichthouders onderzoeken starten naar onjuiste ESG-rapportages. Bevindingen uit dergelijke onderzoeken kunnen door investeerders worden gebruikt ter onderbouwing van civielrechtelijke claims, waardoor de bewijspositie verschuift en de kans op aansprakelijkheid substantieel toeneemt. Bovendien kan de dreiging van contractuele claims organisaties dwingen omvangrijke herstelmaatregelen te nemen, variërend van herziening van publicaties tot structurele verbeteringen in governance- en datakwaliteitsframeworks. Dit illustreert hoe misleidende ESG-rapportage een direct kanaal vormt van compliance-fouten naar juridische, financiële en reputatiematige gevolgen van aanzienlijke omvang.
Governance-druk op een integrale en controleerbare ESG-dataketen
De transitie naar een volledig geïntegreerde ESG-dataketen brengt een aanzienlijke governance-druk met zich mee, omdat duurzaamheidsrapportage afhankelijk is van gestroomlijnde informatiestromen, interne controlemechanismen en consistente methodologieën. Deze complexiteit wordt verder versterkt door de noodzaak om uiteenlopende kwalitatieve en kwantitatieve indicatoren op structurele wijze te harmoniseren, variërend van emissiecijfers tot sociale impactmetingen en governancefactoren. Dit vereist een architectuur waarbij dataverzameling, validatie en monitoring naadloos op elkaar aansluiten en tegelijkertijd voldoen aan nieuwe wettelijke normen voor verifieerbaarheid, materialiteit en betrouwbaarheid.
De governance-druk wordt vergroot doordat stakeholders—waaronder toezichthouders, investeerders en maatschappelijke organisaties—steeds explicieter eisen dat ESG-data dezelfde mate van auditbaarheid bereiken als traditionele financiële informatie. Dit betekent dat ondernemingen robuuste interne audits, realtime-datamonitoring, gedetailleerde controlframeworks en transparante documentatieprocessen moeten implementeren. Ontbreekt een dergelijke structuur, dan ontstaat een reëel risico op materiële fouten of inconsistenties die zich door de gehele dataketen kunnen verspreiden. Bovendien vergroot het ontbreken van geïntegreerde governance de kans op silo-vorming binnen organisaties, waardoor essentiële informatie onjuist of te laat wordt gerapporteerd.
De strategische implicaties van deze governance-druk zijn aanzienlijk. Ondernemingen die er niet in slagen een betrouwbare ESG-dataketen op te bouwen, lopen het risico dat toezichthouders formele maatregelen nemen wegens ontoereikende controles of gebrekkige rapportageprocessen. Daarnaast kan een gebrek aan geïntegreerde governance leiden tot rapportagevertragingen, onvolledige disclosures en inconsistenties die door externe assurancepartijen worden afgekeurd. In een markt waarin duurzaamheidsprestaties een steeds belangrijkere waardefactor vormen, kan een ontoereikende dataketen resulteren in structurele concurrentienadelen en aanzienlijke reputatieschade.
Risico’s op parallelle onderzoeken door financiële toezichthouders
De uitbreiding van ESG-regulering heeft ertoe geleid dat meerdere toezichthoudende instanties bevoegd zijn om toezicht te houden op uiteenlopende aspecten van duurzaamheidsrapportage, waardoor een reëel risico ontstaat op parallelle onderzoeken. Wanneer duurzaamheidsinformatie inconsistent blijkt of wanneer signalen duiden op ontoereikende rapportageprocessen, kunnen prudentiële toezichthouders, markttoezichthouders en duurzaamheidsautoriteiten afzonderlijk besluiten onderzoek te starten. Hierdoor kunnen ondernemingen gelijktijdig worden geconfronteerd met meerdere inhoudelijk overlappende maar juridisch gescheiden onderzoeken, wat leidt tot aanzienlijke administratieve en juridische lasten.
Parallelle onderzoeken vergroten de kans dat bevindingen van verschillende toezichthouders elkaar versterken, wat de juridische blootstelling exponentieel kan verhogen. Het komt steeds vaker voor dat toezichthouders hun bevindingen delen binnen multilaterale samenwerkingskaders, waardoor tekortkomingen die in één jurisdictie worden vastgesteld aanleiding kunnen zijn voor aanvullende onderzoeken in andere markten. Deze dynamiek verhoogt de kans op cumulatieve sancties, herstelverplichtingen en intensivering van toezichtmaatregelen die direct ingrijpen in operationele processen en strategische besluitvorming.
Naast juridische en operationele gevolgen kan de loutere aankondiging van parallelle onderzoeken leiden tot aanzienlijke reputatieschade en volatiliteit op kapitaalmarkten. Marktpartijen interpreteren dergelijke onderzoeken veelal als signalen van structurele governanceproblemen, hetgeen het vertrouwen ondermijnt en de kapitaalkosten verhoogt. De interne middelen die nodig zijn om meerdere onderzoeken gelijktijdig te faciliteren—zoals documentproductie, interviews, interne reviews en ondersteuning door externe auditors—kunnen bovendien andere strategische initiatieven verdringen, wat de algehele bedrijfsvoering substantieel kan belasten.
Eskalatie van geschillen door maatschappelijke organisaties vanwege ondeugdelijke due diligence
Maatschappelijke organisaties spelen een steeds prominentere rol in het afdwingen van verantwoord ondernemingsgedrag, waardoor ondeugdelijke due diligence steeds vaker resulteert in juridische procedures, publieke campagnes en geschillen op nationaal en internationaal niveau. Wanneer dergelijke organisaties tot de conclusie komen dat ondernemingen tekortschieten in hun verplichtingen op het gebied van mensenrechten, milieu of governance, wenden zij juridische middelen aan om naleving af te dwingen. Dit kan variëren van civielrechtelijke procedures tot klachten bij internationale toezichtsmechanismen, waarbij centraal staat of due-diligenceprocessen materieel toereikend waren gelet op bekende risico’s.
Deze escalatie wordt versterkt door de toenemende beschikbaarheid van gedetailleerde data, onderzoeksrapporten en samenwerkingsnetwerken die maatschappelijke organisaties in staat stellen potentiële tekortkomingen publiekelijk te documenteren. Zulke publicaties oefenen aanzienlijke druk uit op ondernemingen, omdat zij directe gevolgen hebben voor reputatie, investeringsbereidheid en relaties met zakelijke partners. Wanneer wordt vastgesteld dat risicovolle activiteiten niet of onvoldoende zijn onderworpen aan due diligence, kan dit leiden tot verdere eisen, waaronder schadevergoeding, operationele aanpassingen of beëindiging van bepaalde bedrijfsactiviteiten.
Juridische risico’s ontstaan eveneens wanneer maatschappelijke organisaties procedures starten onder wetgeving die expliciet due-diligenceverplichtingen codificeert, zoals recente Europese kaders voor zorgplicht in waardeketens. In dergelijke procedures wordt beoordeeld of ondernemingen structureel tekort zijn geschoten in het identificeren, mitigeren en monitoren van risico’s, waarbij het belang van gedocumenteerde, goedgekeurde en aantoonbaar uitgevoerde due-diligenceprocessen centraal staat. Het ontbreken van dergelijke processen kan leiden tot sancties, rechterlijke bevelen of herstelverplichtingen met aanzienlijke financiële en strategische implicaties. De cumulatieve druk van juridische, maatschappelijke en reputatiegedreven escalaties maakt ondeugdelijke due diligence daarmee tot een van de meest kritieke risico’s binnen de ESG-transformatie.
