De strategische positionering van ondernemingen binnen het domein van duurzame energie en de circulaire economie wordt gekenmerkt door een groeiende mate van complexiteit, zowel in het regelgevend kader als in de uiteenlopende verwachtingen van stakeholders. De kruisbestuiving tussen technologische innovatie, internationale waardeketens en een voortdurend evoluerend juridisch landschap vergroot de blootstelling aan financiële, juridische en reputatiegedreven risico’s aanzienlijk. In deze context vertegenwoordigt ieder transitieproject niet slechts een investeringsbeslissing, maar tevens een toets van de governance-structuur, de naleving van regelgeving en de transparantie van rapportageprocessen. Deze dynamiek vereist een uitzonderlijk gedetailleerde benadering van risicobeheersing, waarin integriteit, verifieerbaarheid en verantwoording over duurzaamheidsresultaten centraal staan.
Tegelijkertijd biedt de mondiale beweging richting CO₂-reductie, hernieuwbare energieopwekking en waardebehoud binnen circulaire materiaalstromen ongekende kansen voor duurzame groei. De druk om deze kansen binnen ambitieuze tijdslijnen te verzilveren leidt echter steeds vaker tot situaties waarin de grenzen van governance, compliance en financieel beheer scherp worden getest. Wanneer besluitvorming wordt versneld om strategische voordelen te realiseren, neemt het risico op onvolledige due-diligenceprocessen, onvoldoende risicodifferentiatie en een potentieel misalignment tussen duurzaamheidsambities en operationele realiteit aanzienlijk toe. Deze spanningsvelden vereisen dat ondernemingen met grote precisie anticiperen op zowel juridische aansprakelijkheden als op structurele integriteitsrisico’s die inherent verbonden zijn aan transitiegedreven projecten.
Risico op financieel wanbeheer bij mislukte transitieprojecten en budgetoverschrijdingen bij duurzame investeringen
Financiële verantwoording binnen duurzame transitieprojecten staat onder aanzienlijke druk door de vaak disruptieve aard van de onderliggende technologieën en de onzekerheden die gepaard gaan met innovatiegedreven investeringsmodellen. Wanneer kostenramingen onvoldoende nauwkeurig blijken of wanneer economische haalbaarheidsstudies zijn gebaseerd op te optimistische aannames, ontstaat een reëel risico op beschuldigingen van financieel wanbeheer. Stakeholders — waaronder toezichthouders, institutionele investeerders en duurzame financieringsplatforms — hanteren steeds strengere maatstaven voor budgetdiscipline, waardoor afwijkingen van toegewezen middelen sneller worden geïnterpreteerd als indicatief voor ontoereikende interne beheersingsmaatregelen. Dit vergroot de kans op juridische procedures waarin de rechtmatigheid van bestedingen centraal staat.
Wanneer projectdoelstellingen niet worden behaald binnen vooraf vastgestelde tijdskaders, kunnen kostenstijgingen ontstaan die niet volledig zijn opgenomen in de governance-structuren. Hierdoor kunnen complexe discussies ontstaan over de adequaatheid van interne monitoringprocessen, de effectiviteit van risicobeoordelingen en de vraag in hoeverre bestuurders hebben gehandeld in overeenstemming met hun fiduciaire verplichtingen. Deze problematiek wordt versterkt wanneer externe financieringspartners specifieke duurzaamheidsvoorwaarden verbinden aan kapitaalverstrekking, wat aanleiding kan geven tot aanvullende claims of contractuele geschillen. In deze context kan de beoordeling van financieel beheer uitgroeien tot een centraal punt van juridische, strategische en reputatiegedreven risico-exposure.
De noodzaak van volledige transparantie richting toezichthouders en financiers vormt een extra dimensie van complexiteit. Rapporteringsvereisten betreffende duurzaamheidsdoelstellingen, emissiereducties en de allocatie van groene investeringsmiddelen brengen een aanzienlijke administratieve last met zich mee. Wanneer documentatie of rapportagelijnen tekortschieten, ontstaat een verhoogd risico op interpretatiegeschillen, beschuldigingen van ontoereikende budgettaire controle en een verlies van vertrouwen binnen kritieke stakeholdergroepen. Een dergelijk verlies van vertrouwen kan niet alleen individuele projecten ondermijnen, maar ook de bredere strategische positie van de organisatie binnen het duurzaamheidsdomein aantasten.
Omkopingsrisico’s bij vergunningverlening voor duurzame energieprojecten
Vergunningverlening binnen het kader van duurzame energieopwekking is vaak afhankelijk van complexe besluitvormingsprocessen tussen overheidsinstanties, regulerende autoriteiten en publiek-private samenwerkingsverbanden. De interactie tussen commerciële belangen en bestuurlijke discretie creëert een omgeving waarin omkopingsrisico’s aanzienlijk kunnen toenemen, vooral in jurisdicties waar transparantie en institutionele integriteit structureel onder druk staan. De intense concurrentie om schaars beschikbare vergunningen voor windparken, zonnevelden of waterstofinfrastructuur vergroot de kans op ongeoorloofde beïnvloeding en verhoogt de druk op ondernemingen om omvangrijke compliance-maatregelen te implementeren.
De toenemende aandacht van internationale toezichthouders voor integriteit binnen groene financieringskanalen versterkt de noodzaak van uitgebreide due diligence voorafgaand aan elke interactie met externe partijen die betrokken zijn bij vergunningprocedures. Wanneer processen onvoldoende zijn gedocumenteerd of niet volledig verifieerbaar blijken, ontstaat een kwetsbaarheidszone waarin beschuldigingen van omkoping of ongeoorloofde beïnvloeding sneller worden geformuleerd. In dergelijke situaties kunnen diepgaande onderzoeken door toezichthouders aanzienlijke strategische en reputatieschade veroorzaken, zelfs wanneer uiteindelijk geen overtreding wordt vastgesteld. De perceptie van mogelijke integriteitsproblemen kan reeds het vermogen van een organisatie aantasten om financiering te verkrijgen of projectgoedkeuring te realiseren.
Daarnaast wordt de juridische reikwijdte van anti-corruptiewetgeving steeds vaker extraterritoriaal toegepast. Hierdoor kunnen activiteiten in hoogrisicolanden onderworpen worden aan toetsing door toezichthouders in geheel andere jurisdicties, wat leidt tot gelaagde compliance-druk. Het inrichten van robuuste governance-structuren, inclusief gedetailleerde documentatie van besluitvormingsprocessen, is essentieel om aan te tonen dat vergunningstrajecten op rechtmatige en integere wijze zijn doorlopen. Ontbreken deze waarborgen, dan kan de kans op handhavingsmaatregelen exponentieel toenemen.
Fraude binnen circulariteitsmodellen door fictieve of misleidende recyclingstromen
De implementatie van circulariteitsmodellen binnen waardeketens brengt aanzienlijke uitdagingen met zich mee op het gebied van verificatie en controle van materiaalstromen. Wanneer organisaties afhankelijk zijn van externe partners voor de inzameling, verwerking en certificering van gerecyclede materialen, ontstaat een reëel risico op frauduleuze praktijken, zoals het kunstmatig verhogen van recyclingvolumes of manipulatie van traceerbaarheidsdocumentatie. Deze risico’s nemen toe wanneer economische prikkels voor het behalen van bepaalde circulariteitsdoelen samenkomen met structurele tekortkomingen in toezicht- en auditmechanismen. Dit kan leiden tot situaties waarin misleidende rapportages worden gebruikt om duurzaamheidsresultaten kunstmatig te presenteren als behaald.
De complexiteit van internationale afval- en materiaalstromen bemoeilijkt de controleerbaarheid verder. Veel certificeringsprocessen zijn afhankelijk van zelfrapportage door leveranciers of subcontractors, wat een verhoogd misbruikrisico met zich meebrengt. Wanneer circulariteitsclaims worden gecommuniceerd richting investeerders, klanten of toezichthouders zonder dat een sluitend verificatiekader aanwezig is, ontstaat een substantieel juridisch risico op aansprakelijkheid wegens misleiding. Toezichthouders intensiveren bovendien hun focus op greenwashing binnen circulariteitsrapportages, waardoor ontoereikende verificatieprocedures kunnen leiden tot diepgaande onderzoeken, financiële sancties en potentieel verlies van markttoegang.
Naast juridische risico’s kan de onthulling van frauduleuze recyclingstromen het langetermijnvertrouwen binnen waardeketens ernstig schaden. Circulariteit vormt een cruciaal fundament voor het behalen van duurzaamheidsdoelstellingen; het wegvallen van betrouwbaarheid binnen één schakel kan leiden tot systemische verstoringen binnen supplychains. Deze complexiteit onderstreept de noodzaak van verfijnde interne controlesystemen, waaronder onafhankelijke audits, realtime-monitoring en technologische oplossingen die materiaalstromen tot op verificatieniveau kunnen traceren.
Corruptierisico’s in internationale joint ventures rond kritieke grondstoffen
De wereldwijde concurrentie om toegang tot kritieke grondstoffen — waaronder zeldzame-aardmaterialen en batterijmetalen — creëert een context waarin internationale joint ventures onder aanzienlijke integriteits- en transparantiedruk komen te staan. Samenwerkingen met partijen in hoogrisicolanden brengen complexe juridische en compliance-uitdagingen met zich mee, vooral wanneer governance-structuren bestaan uit een combinatie van uiteenlopende culturele, juridische en operationele praktijken. Deze omstandigheden vergroten de kans op bevoordeling, ongeoorloofde betalingen of facilitation practices die moeilijk detecteerbaar zijn binnen traditionele auditkaders.
De risico-exposure wordt verder vergroot door de vaak beperkte transparantie van vroege schakels in de supplychain, zoals mijnbouw, lokale verwerking en tussenhandel. Wanneer joint-venturepartners verantwoordelijk zijn voor interacties met lokale autoriteiten of staatsbedrijven, kunnen besluitvormingsprocessen beïnvloed worden door factoren buiten het directe toezicht van de onderneming. Regulators kunnen desalniettemin verwachten dat internationale partners volledige due diligence uitvoeren en aantonen dat governance-mechanismen adequaat zijn ingericht om corruptierisico’s te mitigeren. Het ontbreken van dergelijke waarborgen kan leiden tot substantiële sancties, extraterritoriale handhaving en langdurig reputatieherstel.
Daarnaast ontstaat strategische kwetsbaarheid wanneer joint-venturepartners uiteenlopende risicopercepties hanteren of wanneer contractuele bepalingen over rapportage, escalatieprocedures en integriteitsstandaarden onvoldoende duidelijk zijn geformuleerd. Hierdoor kunnen interne conflicten, vertragingen in besluitvorming en onzekerheid over aansprakelijkheidsverdeling ontstaan. Corruptierisico’s vormen in deze context niet alleen juridische bedreigingen, maar tevens structurele factoren die de implementatie van kritieke-grondstoffenstrategieën fundamenteel kunnen ondermijnen.
Witwasrisico’s via groene investeringsvehikels zonder robuuste due diligence
De opkomst van groene investeringsfondsen en duurzaamheidsgerichte financieringsstructuren heeft geleid tot een aanzienlijke toename van kapitaalstromen die worden gepositioneerd als katalysator voor de energietransitie. Deze ontwikkeling heeft echter nieuwe kwetsbaarheden geïntroduceerd op het gebied van witwasrisico’s, vooral wanneer investeringsstructuren complex zijn opgebouwd of wanneer toezicht op de herkomst van middelen onvoldoende is ingericht. In dergelijke gevallen kunnen groene financieringsstructuren worden misbruikt om illegale geldstromen te legitimeren door ze te koppelen aan projecten met een maatschappelijk wenselijke uitstraling, waardoor traditionele detectiemechanismen worden omzeild.
De druk om kapitaal snel te alloceren richting duurzame initiatieven kan ertoe leiden dat due-diligenceprocessen worden ingekort of dat bepaalde risicofactoren onvoldoende diepgaand worden onderzocht. Wanneer documentatie over de herkomst van middelen, de integriteit van investeerders of de uiteindelijke belanghebbenden tekortschiet, kunnen toezichthouders concluderen dat onvoldoende maatregelen zijn getroffen om witwasrisico’s afdoende te beheersen. Naast juridische consequenties kan een dergelijk tekort de toekomstige financieringsmogelijkheden van een organisatie aanzienlijk beperken, vooral gezien de toenemende aandacht voor integriteitsrisico’s binnen de groene financieringssector.
De toenemende internationalisering van duurzame investeringsstromen creëert een aanvullende complexiteitslaag. Kapitaal afkomstig uit jurisdicties met zwakke AML-kaders of beperkte transparantievoorschriften kan zich sneller verplaatsen binnen groene investeringsstructuren dan binnen traditionele financiële kanalen. Hierdoor neemt het risico toe dat organisaties worden blootgesteld aan onderzoeken of sancties, zelfs wanneer zij geen directe betrokkenheid hebben bij de initiële illegale geldstroom. Een robuuste governance-architectuur — gericht op traceerbaarheid, integriteitsbeoordeling en voortdurende monitoring — is daarom essentieel om deze risicodynamiek effectief het hoofd te bieden.
Schending van internationale sancties bij samenwerking met leveranciers in risicolanden voor batterij- en zeldzame-aardmaterialen
De mondiale waardeketens voor batterijtechnologie en zeldzame-aardmaterialen omvatten een aanzienlijke concentratie van productie-, extractie- en verwerkingsactiviteiten in jurisdicties die onderworpen kunnen zijn aan internationale sanctieregimes. Samenwerking met leveranciers in dergelijke landen creëert een complexe juridische en geopolitieke omgeving waarin zelfs indirecte contacten of transacties kunnen leiden tot schendingen van sanctiewetgeving. De extraterritoriale werking van diverse sanctiekaders verplicht ondernemingen tot diepgaand due-diligenceonderzoek naar eigendomsstructuren, controlemechanismen en mogelijke verbanden tussen leveranciers en gesanctioneerde entiteiten. In waardeketens met meerdere schakels kan het bijzonder uitdagend blijken om de volledige herkomst van materialen of de aard van tussentijdse handelsstromen te verifiëren, waardoor de blootstelling aan onbedoelde sanctieschendingen aanzienlijk toeneemt.
Binnen deze context speelt documentatie een cruciale rol, aangezien toezichthouders steeds strengere eisen stellen aan de mate waarin ondernemingen kunnen aantonen dat transacties niet in strijd zijn met geldende restricties. Wanneer interne processen onvoldoende aantonen dat sanctierisico’s systematisch zijn geïdentificeerd en gemitigeerd, kunnen onregelmatigheden worden aangemerkt als structurele tekortkomingen in governance en compliance. Hierdoor kan de organisatie worden geconfronteerd met substantiële juridische risico’s, waaronder boetes, handhavingsmaatregelen, projectbevriezing of uitsluiting van internationale markten. Daarnaast kan enkel al de perceptie dat sanctieschendingen hebben plaatsgevonden het vertrouwen van strategische partners, institutionele financiers en publieke stakeholders aanzienlijk ondermijnen.
Daarbij vormt de dynamiek van geopolitieke spanningen een extra complicerende factor. Sanctieregimes worden frequent gewijzigd op basis van internationale ontwikkelingen, waardoor ondernemingen continu moeten monitoren of bestaande relaties impliciet risicovoller zijn geworden. Dit geldt in het bijzonder voor leveranciers die actief zijn in sectoren die door beleidsmakers zijn aangemerkt als strategisch gevoelig, zoals de productie van batterijonderdelen of de raffinage van kritieke metalen. In omgevingen waarin sanctieregels abrupt en onvoorspelbaar kunnen veranderen, kan een gebrek aan realtime-monitoring of inadequate scenarioanalyse leiden tot compliance-incidenten met verstrekkende gevolgen voor zowel de operationele continuïteit als de duurzaamheidsstrategie van de organisatie.
Reputatierisico’s bij claims over kunstmatig opgehoogde duurzaamheidsprestaties
De reputatie van ondernemingen binnen duurzame energie en circulariteit wordt in toenemende mate bepaald door de geloofwaardigheid en verifieerbaarheid van duurzaamheidsrapportages. Wanneer prestaties worden gepresenteerd op een wijze die afwijkt van de feitelijke operationele of ecologische realiteit, ontstaat een substantieel risico op beschuldigingen van greenwashing. Dit risico manifesteert zich vooral in sectoren waarin stakeholders — waaronder toezichthouders, investeerders, NGO’s en marktanalisten — hoge eisen stellen aan dataintegriteit, methodologische transparantie en objectiviteit in impactmeting. Claims die als overdreven of misleidend worden aangemerkt, kunnen langdurige reputatieschade veroorzaken, wat zowel de toekomstige toegang tot kapitaal als de strategische positionering binnen duurzame markten onder druk kan zetten.
De toenemende juridificatie van duurzaamheidsprestaties vergroot deze kwetsbaarheid verder. In diverse jurisdicties zijn regelgevende kaders ontwikkeld die specifiek gericht zijn op het tegengaan van misleidende duurzaamheidscommunicatie, waardoor ondernemingen niet alleen reputatierisico’s lopen, maar ook aanzienlijke juridische risico’s. Toezichthouders verlangen dat organisaties kunnen aantonen dat indicatoren, scorecards en ESG-claims zijn gebaseerd op nauwkeurige, reproduceerbare en controleerbare gegevens. Wanneer auditprocessen ontoereikend blijken of interne controles tekortschieten bij het detecteren van inconsistenties in duurzaamheidsrapportages, kan dit leiden tot diepgaande onderzoeken en potentieel zware sancties.
Naast de juridische dimensie kan reputatieschade als gevolg van betwiste duurzaamheidsclaims een bredere strategische impact hebben. Markten voor duurzame energieprojecten en circulaire oplossingen worden gekenmerkt door intense concurrentie die sterk afhankelijk is van vertrouwen binnen waardeketens. Wanneer dit vertrouwen wordt aangetast, kunnen samenwerkingsmogelijkheden verloren gaan, kunnen investeerders zich terugtrekken en kan toekomstige projecttoetsing aanzienlijk strenger worden. Bovendien kan een dergelijke situatie de onderhandelingspositie van de organisatie binnen internationale partnerschappen verzwakken, wat toegang tot kritieke technologieën, grondstoffen of financieringsinstrumenten kan bemoeilijken.
Litigation-exposure bij misleiding van financiers over ESG-impact
Financiers en institutionele investeerders hanteren steeds striktere criteria bij de beoordeling van ESG-gerelateerde investeringsvoorstellen, waarbij veel nadruk wordt gelegd op de juistheid van impactdata en de betrouwbaarheid van duurzaamheidsprognoses. Wanneer organisaties onvolledige, onnauwkeurige of misleidende informatie verstrekken over de verwachte ecologische of sociale impact van projecten, ontstaat een substantieel risico op juridische claims. Dergelijke claims kunnen gebaseerd zijn op contractbreuk, misrepresentatie of schending van zorgplichten voortvloeiend uit financieringsovereenkomsten. In een omgeving waarin ESG-informatie als essentieel wordt beschouwd voor risico- en rendementsbeoordeling, kunnen afwijkingen tussen gepresenteerde en gerealiseerde prestaties aanleiding geven tot uitgebreide juridische procedures.
Deze risico-exposure wordt versterkt door de groeiende rol die duurzaamheidsdata spelen in kredietbeoordelingen, portefeuille-allocatie en institutionele rapportageverplichtingen. Wanneer financiers worden geconfronteerd met financiële verliezen, reputatieschade of toezichthoudersancties als gevolg van vertrouwen op onjuiste ESG-informatie, kan de aansprakelijkheid van de betrokken onderneming aanzienlijk zijn. Dit geldt des te sterker wanneer interne documentatie aantoont dat materiële onnauwkeurigheden bekend waren, genegeerd zijn of onvoldoende zijn gecorrigeerd. Nalaten tijdige en transparante correctie kan worden geïnterpreteerd als bewijs voor gebrekkige governance en ontoereikende interne controle.
Daarnaast kunnen juridische procedures rondom misleiding van financiers substantiële neveneffecten hebben, ongeacht de uitkomst van de zaak. De perceptie van mogelijke onregelmatigheden kan leiden tot opschorting of heronderhandeling van financieringsarrangementen, verhoging van kapitaalkosten en strengere due-diligencevereisten voor toekomstige projecten. Deze dynamiek kan de strategische flexibiliteit van een organisatie beperken, vooral in kapitaalintensieve sectoren zoals duurzame energieontwikkeling en circulaire infrastructuur. Verder kunnen dergelijke procedures aanleiding geven tot bredere toezichthouderinterventies, resulterend in structurele hervormingen van interne processen, rapportagekaders en governance-structuren.
Governance-problemen door ontoereikende controlemechanismen voor duurzame projectfinanciering
De financiering van duurzame energie- en circulariteitsprojecten vereist een hoog niveau van interne governance, gezien de complexiteit van de onderliggende technische, juridische en financiële structuren. Wanneer controlemechanismen ontoereikend zijn opgezet, kan een omgeving ontstaan waarin fouten, onnauwkeurigheden of misbruik niet tijdig worden ontdekt. Dit risico is met name aanwezig in projecten waarbij meerdere entiteiten betrokken zijn — variërend van ontwikkelaars en technologiepartners tot financiers en overheidsinstanties. In dergelijke ecosystemen is een duidelijke afbakening van verantwoordelijkheden, bevoegdheden en rapportagelijnen essentieel om risico’s adequaat te identificeren, analyseren en mitigeren.
Een gebrek aan robuust toezicht kan leiden tot structurele governance-problemen, zichtbaar in onvoldoende budgetbewaking, inconsistenties in rapportages en inadequaat beheer van contractuele verplichtingen. Deze tekortkomingen kunnen het vertrouwen van financiers en toezichthouders ondermijnen, vooral wanneer projecten aanzienlijke publieke of private middelen omvatten. Ontbreekt een effectief compliance-framework, dan kunnen risico’s zich opstapelen en pas zichtbaar worden wanneer afwijkingen substantieel of onomkeerbaar zijn geworden. Dit brengt zowel financiële als juridische risico’s met zich mee, waarbij bestuurders potentieel aansprakelijk kunnen worden gesteld voor schending van hun zorgplichten.
Daarnaast kunnen ontoereikende controlemechanismen de verdere ontwikkeling van duurzame projecten belemmeren. Wanneer governance-structuren onvoldoende transparantie, integriteit en consistentie bieden, kan dit leiden tot vertragingen in besluitvorming, herfinancieringsproblemen en verhoogde auditlast. In een sector die sterk afhankelijk is van langetermijninvesteringen en vertrouwen in de uitvoeringscapaciteit van ontwikkelaars, vormt een dergelijk governance-tekort een substantieel strategisch risico. Een solide governance-architectuur moet daarom worden beschouwd als een essentiële voorwaarde voor de succesvolle realisatie van duurzaamheidsinitiatieven, en niet louter als een compliance-vereiste.
Risico op contractgeschillen wegens niet-gehaalde emissiedoelen of onjuiste duurzaamheidsclaims
Contractuele afspraken binnen duurzame energieprojecten en circulariteitsinitiatieven worden steeds vaker gekoppeld aan specifieke emissiedoelen, prestatie-indicatoren en duurzaamheidscriteria. Wanneer dergelijke doelstellingen niet worden behaald, kunnen omvangrijke contractgeschillen ontstaan, vooral wanneer deze indicatoren expliciet zijn opgenomen in financieringsovereenkomsten, leverancierscontracten of joint-venture-arrangementen. In dergelijke gevallen wordt de mate van meetbaarheid, verifieerbaarheid en reproduceerbaarheid van duurzaamheidsindicatoren een centraal discussiepunt. Afwijkingen tussen verwachte en daadwerkelijke prestaties kunnen leiden tot claims wegens contractbreuk, onzorgvuldige uitvoering of misleidende verklaringen tijdens contractonderhandelingen.
Deze risico’s worden versterkt door de toenemende juridificatie van duurzaamheidsafspraken, waarbij contracten complexe clausules bevatten over monitoring, rapportage en corrigerende maatregelen. Discussies over de interpretatie van dergelijke bepalingen kunnen uitmonden in langdurige en kostbare juridische trajecten, in het bijzonder wanneer contracten afhankelijk zijn van externe verificatie-instanties of wanneer meerdere stakeholders betrokken zijn bij de uitvoering van een project. Daarbij kan de vraag rijzen in hoeverre een partij verantwoordelijk kan worden gehouden voor externe factoren — zoals technologische beperkingen, wijzigende regelgeving of verstoringen in mondiale waardeketens — die invloed uitoefenen op emissiereducties of circulariteitsresultaten.
Geschillen over duurzaamheidsclaims kunnen bovendien aanzienlijke reputatiegevolgen hebben, zeker wanneer deze publiekelijk worden betwist door partners, investeerders of toezichthouders. De perceptie dat een organisatie haar duurzaamheidsverplichtingen niet nakomt, kan leiden tot vertrouwensverlies, heronderhandeling van contracten of uitsluiting van toekomstige aanbestedingsprocedures. In markten waarin geloofwaardigheid een essentiële voorwaarde is voor het verkrijgen van nieuwe projecten, vormen dergelijke geschillen een serieuze bedreiging voor zowel de continuïteit als de strategische positionering van de organisatie. Een gedetailleerde, technisch onderbouwde en juridisch solide contractstructuur is daarom onmisbaar voor het beheersen van deze risico’s.
