Prawo energetyczne

Złe zarządzanie finansami

Złe zarządzanie finansami w projektach energetycznych może przybierać formę niedokładnych szacunków kosztów w prognozach inwestycyjnych lub zaniedbania działań związanych z rehabilitacją starych pól gazowych lub instalacji biomasowych. Przykładem złego zarządzania finansami może być operator sieci energetycznej lub firma energetyczna, która opracowuje swój budżet bez odpowiedniej oceny kosztów ekologicznych, takich jak pozostałe zanieczyszczenia lub okresy chłodzenia dla odwiertów gazowych, co może prowadzić do nieprzewidzianych wąskich gardeł, gdy konieczne będą działania rehabilitacyjne w zakresie ochrony środowiska. Zmusza to organy regulacyjne do żądania dodatkowych zabezpieczeń, co naciska na płynność projektu i opóźnia cykle finansowe. Dodatkowo, sprawozdania finansowe stają się osłabione, a zaufanie banków i instytucji inwestycyjnych zostaje naruszone, co prowadzi do zaostrzenia warunków i wyższych ryzyk kredytowych dla projektów odnawialnych źródeł energii, takich jak morskie farmy wiatrowe czy instalacje geotermalne. W końcu organy regulacyjne mogą zostać zmuszone do żądania dodatkowych zabezpieczeń lub gwarancji bankowych, co wydłuża czas realizacji projektu, czasami o miesiące lub lata, opóźniając tym samym krajową transformację energetyczną.

Oszustwa

Oszustwa w prawie energetycznym zazwyczaj przejawiają się w formie manipulowanych dochodów w budżetach lub fałszowanych certyfikatów ekologicznych i bezpieczeństwa. Przykładem oszustwa może być operator instalacji biomasowej, który celowo zgłasza niższe emisje CO₂, aby zakwalifikować się do wsparcia w ramach systemu SDE++, lub firma doradcza, która przedstawia fałszywe raporty o jakości gleby i wody, aby uniknąć opóźnień w procedurach wydawania pozwoleń. Gdy oszustwo zostaje wykryte, zwykle dzięki inspekcjom ekologicznym lub śledztwu przeprowadzonemu przez prokuraturę, prowadzi to do ponownych ocen i znacznych kar pieniężnych, które mogą wynieść miliony euro. Partnerzy projektu muszą przeanalizować wszystkie międzyresortowe raporty, co nie tylko generuje ogromne koszty prawne, ale także niszczy zaufanie społeczne, ponieważ lokalni interesariusze nie mogą już ufać wrażliwym informacjom. Dodatkowo, prowadzi to do pozwów ze strony sąsiadów lub organizacji ekologicznych, co może prowadzić do wstrzymania projektu i znacznych strat reputacyjnych.

Korupcja

Korupcja w projektach energetycznych występuje, gdy urzędnik państwowy lub zewnętrzny doradca przyjmuje łapówkę lub inne nielegalne korzyści w zamian za szybkie wydanie korzystnego pozwolenia. W sektorze energetycznym może to przejawiać się jako „koszty konsultacji” ukryte jako uzasadnione wydatki w ramach zmian planów miejscowych dla farm fotowoltaicznych lub systemów magazynowania gazu. Korupcja może rozprzestrzenić się na różne szczeble administracji, od odpowiedzialnych za projekty gminne po urzędników Ministerstwa Gospodarki i Klimatu, co zmienia cały proces podejmowania decyzji. Gdy taki rodzaj korupcji zostaje ujawniony, zazwyczaj uruchamiane są dochodzenia parlamentarnego i ścigania, co prowadzi do uchwalenia wniosków o odwołanie, reform ustawodawczych, a w niektórych przypadkach do interwencji krajowych organów regulacyjnych. Firmy biorące udział, nawet pośrednio, stają w obliczu pozwów ze strony wierzycieli i dostawców, a także muszą zmierzyć się z ogromnymi stratami reputacyjnymi, co prowadzi do długotrwałych procesów prawnych.

Pranie pieniędzy

Pranie pieniędzy w projektach energetycznych często odbywa się poprzez zakup gruntów, udział w konsorcjach lub nadmierne koszty operacyjne, dzięki czemu ukrywa się integrację środków kryminalnych w pozornie legalnych projektach infrastrukturalnych. Sieci przestępcze mogą na przykład kupować grunty w farmach wiatrowych lub fotowoltaicznych za pośrednictwem fałszywych firm, gdzie legalne operacje ukrywają podejrzane przepływy finansowe. Gminy i prowincje, które nie są świadome manipulacji cenami lub podejrzanych transakcji finansowych, ryzykują staniem się współwinne prania pieniędzy, co może prowadzić do grzywien finansowych i środków administracyjnych nałożonych przez holenderskie jednostki wywiadu finansowego (FIOD). Instytucje finansowe i notariusze, zobowiązani do zgłaszania zgodnie z ustawą o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu (Wwft), mogą zamrozić całą strukturę finansową, gdy zgłoszą podejrzane transakcje. To nie tylko opóźnia realizację projektu, ale może również prowadzić do sprzedaży aktywów na niekorzystnych warunkach, powodując znaczne straty dla uczciwych inwestorów.

Korupcja systemowa

Korupcja systemowa wykracza poza pojedyncze przypadki łapówkarstwa i obejmuje nadużycia władzy na dużą skalę w sektorze energetycznym. Może to obejmować długoterminowe umowy, w ramach których władze regionalne przyznają miliony euro dotacji stronom wspierającym kampanie polityczne lub lokalnym operatorom, którzy oczekują usług w zamian za uprzywilejowane kontrakty na utrzymanie infrastruktury energetycznej. Ta korupcja systemowa podważa przejrzystość systemu wsparcia i wydawania pozwoleń, zakłóca uczciwą konkurencję i utrudnia rozwój innowacyjnych i czystych technologii. Po ujawnieniu takich skandali zazwyczaj uruchamiane są dochodzenia parlamentarne i ściganie, co prowadzi do uchwalenia wniosków o odwołanie, reform ustawodawczych, a w niektórych przypadkach do interwencji krajowych organów regulacyjnych. Firmy biorące udział, nawet pośrednio, stają w obliczu pozwów ze strony wierzycieli i dostawców, a także muszą zmierzyć się z ogromnymi stratami reputacyjnymi, co prowadzi do długotrwałych procesów prawnych.

Naruszenie międzynarodowych sankcji

W międzynarodowych umowach energetycznych, naruszenie międzynarodowych sankcji – narzuconych przez Organizację Narodów Zjednoczonych, Unię Europejską lub umowy dwustronne – ma bezpośredni wpływ na inwestycje w projekty takie jak rurociągi, połączenia elektroenergetyczne lub dostawy kluczowych komponentów, takich jak turbiny. Naruszenie tych sankcji, na przykład poprzez współpracę z partnerami lub dostawcami objętymi sankcjami, prowadzi do natychmiastowego rozwiązania umowy, cofnięcia pozwoleń i nałożenia kar przez holenderskie i europejskie władze. Dodatkowo, dyrektorzy zaangażowani w takie działania stają w obliczu osobistych sankcji, takich jak zakazy podróży i zamrożenie aktywów, co przerywa ciągłość zarządzania i znacznie zmniejsza zdolność podejmowania decyzji. Projekty zostają wstrzymane, cykle finansowe nie udają się, a międzynarodowa reputacja Holandii jako wiarygodnej destynacji inwestycyjnej zostaje poważnie zagrożona.