System nadzoru i bezpieczeństwa stanowi fundament krajowej strategii ochrony porządku publicznego i bezpieczeństwa w Holandii. W społeczeństwie, w którym zagrożenia mogą pojawiać się zarówno w sferze fizycznej, jak i cyfrowej, system ten staje się coraz bardziej skomplikowany i zaawansowany. Współczesne środowisko bezpieczeństwa charakteryzuje się współistnieniem tradycyjnej przestępczości, zorganizowanych działań subwersyjnych, napięć politycznych oraz zagrożeń międzynarodowych, które wszystkie mogą bezpośrednio lub pośrednio zakłócać stabilność społeczeństwa. W tym kontekście kluczowe jest, aby kompetencje i odpowiedzialności organów władzy były jasno określone, aby wymiana informacji była skuteczna, a działania interwencyjne starannie koordynowane, przy jednoczesnej ochronie praw podstawowych jednostek. Wyzwanie polega na znalezieniu równowagi między szybką efektywnością operacyjną a prawomocnością prawną, ponieważ działania wobec sieci subwersyjnych lub zagrożeń wobec przedstawicieli władz mogą mieć poważne konsekwencje dla obywateli i instytucji.
System funkcjonuje jako zintegrowany mechanizm łączący odpowiedzialności zdecentralizowane i krajowe. Zdecentralizowane organy, takie jak burmistrzowie i prokuratorzy, stanowią pierwszą linię obrony przed zagrożeniami, które bezpośrednio wpływają na lokalne społeczności, podczas gdy obszar krajowy, zarządzany przez ministra sprawiedliwości i bezpieczeństwa oraz Koordynatora ds. Nadzoru i Bezpieczeństwa (CBB/NCTV), zapewnia strategiczne kierowanie obiektami, osobami i infrastrukturą o znaczeniu krajowym. Zagrożenia są analizowane, oceniane i przekładane na konkretne działania, które mogą mieć charakter zarówno prewencyjny, jak i reaktywny. Sukces systemu opiera się na starannej analizie zagrożeń, odpowiednim wykorzystaniu zasobów i stałej ocenie skuteczności podjętych działań. W tym kontekście klient — czy to organizacja, czy jednostka — która zetknie się z niezgodnymi działaniami lub zarzutami dotyczącymi działalności subwersyjnej, może bezpośrednio odczuć skutki interwencji realizowanych w ramach systemu. Prawna i operacyjna spójność między różnymi podmiotami w systemie w dużej mierze determinuje proporcjonalność i skuteczność tych działań.
Podstawa prawna i struktura
System nadzoru i bezpieczeństwa nie opiera się na jednym akcie prawnym, lecz jest wynikiem złożonej sieci istniejących kompetencji prawnych i umów. Ustawa o gminach (Gemeentewet) wyraźnie przyznaje burmistrzowi odpowiedzialność za utrzymanie porządku publicznego i bezpieczeństwa, co czyni władze lokalne głównymi podmiotami odpowiedzialnymi w przypadku zagrożeń na poziomie gminy. Równolegle, Ustawa o organizacji sądów (Wet RO) reguluje kompetencje głównego prokuratora (HOvJ) w zakresie prawa karnego, tworząc wyraźny podział między działaniami prewencyjnymi a represyjnymi. Ustawa o policji z 2012 roku definiuje zadania policji w zakresie realizacji środków nadzoru i bezpieczeństwa, przy czym policja działa jako organ wykonawczy pod kierownictwem lokalnym i krajowym. Dla analiz zagrożeń opartych na informacjach i koordynacji strategicznej kluczowa jest Ustawa o służbach wywiadu i bezpieczeństwa z 2017 roku (Wiv), ponieważ określa rolę AIVD i MIVD w wykrywaniu i analizowaniu zagrożeń krajowych.
Obszarem krajowym zarządza minister sprawiedliwości i bezpieczeństwa, który poprzez mandat Koordynatora ds. Nadzoru i Bezpieczeństwa (CBB/NCTV) koordynuje realizację środków ochrony dla osób, obiektów i usług o znaczeniu krajowym. Zadania i odpowiedzialności są również szczegółowo określone w umowach, podręcznikach operacyjnych i dokumentach politycznych, które czynią system operacyjnym. Dokumenty te nie są jednak w pełni dostępne publicznie, ponieważ ich ujawnienie mogłoby stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego. System obejmuje zarówno obszar zdecentralizowany, w którym działają burmistrzowie i prokuratorzy, jak i obszar krajowy, w którym minister i NCTV zapewniają krajowe kierownictwo i koordynację. Ta podwójna struktura tworzy solidną sieć, zdolną skutecznie reagować na zagrożenia lokalne i krajowe, jednocześnie zapewniając podstawę prawną do stosowania działań interwencyjnych.
Powiązanie między tymi ramami prawnymi a realizacją operacyjną sprawia, że system jest wyjątkowo złożony. Każdy podmiot musi działać w granicach swoich kompetencji, co sprawia, że doradztwo, wymiana informacji i koordynacja są kluczowe. Brak jasnych wytycznych lub niewystarczająca współpraca może prowadzić do nieefektywności lub konfliktów prawnych, zwłaszcza gdy zagrożenia rozwijają się szybko lub gdy działają sieci subwersyjne. Dzięki zintegrowanemu podejściu, w którym role, obowiązki i uprawnienia są precyzyjnie określone, system może działać zarówno prewencyjnie, jak i reaktywnie. Jest to szczególnie ważne dla klientów, którzy są ofiarami działalności przestępczej lub oskarżeni o niezgodne postępowanie, ponieważ ich prawa i interesy muszą być chronione, pomimo potrzeby skutecznych działań bezpieczeństwa.
Zdecentralizowany obszar
Zdecentralizowany obszar stanowi pierwszy ogniwo w ochronie porządku publicznego i bezpieczeństwa i odpowiada głównie za wykrywanie oraz zarządzanie zagrożeniami o lokalnym wpływie. Burmistrz kieruje tzw. „trójkątem” gminnym wraz z komendantem policji i prokuratorem, zapewniając koordynację wszystkich działań prewencyjnych i represyjnych w gminie. Informacje o zagrożeniach zbiera lokalna policja, a następnie są one analizowane przez Regionalne Centrum Informacyjne i Eksperckie (RIEC), z naciskiem na zorganizowaną przestępczość i działalność subwersyjną. Dzięki tym cyklom informacyjnym burmistrz może adekwatnie reagować na zagrożenia wobec osób, takich jak lokalni przedstawiciele władz, oraz wobec obiektów i wydarzeń stanowiących ryzyko dla społeczności.
W zdecentralizowanym obszarze reakcja uzupełniana jest silną strategią prewencyjną. Środki ochronne dostosowywane są do oceny zagrożeń i mogą obejmować rutynowe kontrole, monitoring wideo lub tymczasowe blokady podczas wydarzeń. Burmistrz posiada uprawnienia na mocy Ogólnej Regulacji Gminnej (APV), co pozwala na wyznaczenie określonych obszarów dla specjalnych środków lub wprowadzenie nadzoru kamerami. Policja działa jako organ wykonawczy, podczas gdy burmistrz nadzoruje proporcjonalność i skuteczność podjętych działań. To podejście prewencyjne jest kluczowe dla wczesnego wykrywania i zwalczania działalności subwersyjnej, w tym sieci przestępczych lub zagrożeń wobec przedstawicieli władz.
Koordynacja i współpraca stanowią rdzeń zdecentralizowanego obszaru. Burmistrz współpracuje ściśle z prokuratorem i komendantem policji, aby zapewnić stałe dopasowanie analiz zagrożeń i działań operacyjnych. Lokalna informacja o zagrożeniach może być również przekazywana do obszaru krajowego w celu zapewnienia krajowej koordynacji przy poważniejszych zagrożeniach. Dla klientów dotkniętych niezgodnymi działaniami lub oskarżeniami o działalność subwersyjną, zdecentralizowany obszar często stanowi pierwszy punkt kontaktowy, gdzie lokalne działania i interwencje mają bezpośredni wpływ na ich codzienne życie. Skuteczność współpracy między burmistrzem a prokuratorem w dużej mierze determinuje tempo, proporcjonalność i kontrolę prawną podejmowanych działań.
Obszar krajowy
Obszar krajowy koncentruje się na obiektach, osobach i usługach o znaczeniu krajowym, gdzie incydent lub zagrożenie może mieć bezpośrednie konsekwencje dla bezpieczeństwa narodowego. Obejmuje to członków rodziny królewskiej, premiera, ambasady, kluczową infrastrukturę oraz inne istotne instytucje. Minister sprawiedliwości i bezpieczeństwa pełni funkcję organu właściwego i udziela CBB/NCTV mandatu do koordynowania i realizacji środków ochronnych. Obszar krajowy charakteryzuje strukturalny charakter środków bezpieczeństwa, konieczność zachowania ścisłej poufności oraz złożona interakcja między służbami krajowymi, policją i prywatnymi służbami ochrony.
Zagrożenia w obszarze krajowym opierają się na szczegółowych analizach AIVD i NCTV, które określają poziomy zagrożeń i profile ryzyka. Środki ochronne są wdrażane z uwzględnieniem zasady proporcjonalności i subsydiarności. Obejmują one nie tylko bezpieczeństwo fizyczne, takie jak kontrola dostępu, ochrona obiektów i osób, lecz także działania poufne ukierunkowane na bezpieczeństwo informacji, zapobieganie sabotażowi i ochronę przed ingerencją przestępczą. Dla klientów działających w kontekście krajowym, takich jak urzędnicy czy osoby publiczne, środki bezpieczeństwa mogą być widoczne lub dyskretne w zależności od poziomu zagrożenia.
Ocena i okresowy przegląd są kluczowe w obszarze krajowym. System jest dynamiczny i musi być nieustannie dostosowywany do nowych zagrożeń, postępu technologicznego oraz zmieniających się warunków geopolitycznych. CBB/NCTV monitoruje realizację działań, przeprowadza audyty i raportuje ministrowi oraz parlamentowi. Dla klientów, którzy są bezpośrednio lub pośrednio dotknięci krajowymi środkami bezpieczeństwa, zrozumienie podstawy prawnej i proporcjonalności działań jest niezbędne do ochrony ich praw i kwestionowania ewentualnych nieuprawnionych ograniczeń wolności lub prywatności.
Rola burmistrza
Burmistrz pełni centralną rolę w zdecentralizowanym obszarze i odpowiada przede wszystkim za utrzymanie porządku publicznego i bezpieczeństwa w gminie. Zgodnie z ustawą o gminach (artykuły 172–174), burmistrz ma uprawnienia do podejmowania środków ochronnych w odniesieniu do obiektów i wydarzeń stanowiących zagrożenie dla społeczności. Obejmuje to działania prewencyjne, takie jak monitoring wideo lub wyznaczanie stref, oraz środki awaryjne w sytuacjach kryzysowych. W przypadku zagrożeń karnych kompetencje burmistrza są ograniczone, a odpowiedzialność przechodzi na prokuratora, co wyraźnie oddziela lokalną władzę prewencyjną od represyjnej jurysdykcji karnej.
Kierowanie lokalną policją w ramach „trójkąta” jest istotnym elementem roli burmistrza. Wymaga to stałej koordynacji z prokuratorem i komendantem policji w celu zapewnienia prawidłowej interpretacji informacji o zagrożeniach i skutecznego wdrożenia działań. Burmistrz może także aktywować struktury kryzysowe, takie jak Dowództwo ds. Incydentów (COH) lub Regionalny Zespół Operacyjny (ROT) w przypadku poważnych zagrożeń. Umożliwia to szybkie działanie w złożonych sytuacjach, minimalizując wpływ na obywateli i instytucje oraz maksymalizując skuteczność interwencji.
Burmistrz odpowiada również za komunikację z obywatelami, instytucjami i mediami. Informowanie społeczności o zagrożeniach i podjętych środkach jest kluczowe dla ograniczenia niepokoju publicznego i zapewnienia przestrzegania przepisów bezpieczeństwa. W przypadku poważnych zagrożeń burmistrz może zwrócić się o dodatkowe wsparcie do NCTV, co pozwala na połączenie krajowej ekspertyzy z lokalnym zarządzaniem. Dla klientów dotkniętych działalnością subwersywną lub niezgodnymi działaniami, burmistrz początkowo określa zakres i rodzaj środków lokalnych, mając tym samym bezpośredni wpływ na ich środowisko i bezpieczeństwo.
Rola Prokuratora Generalnego (HOvJ)
Prokurator Generalny zajmuje centralną pozycję w systemie nadzoru i bezpieczeństwa, gdy zagrożenia mają charakter karny lub gdy działalność przestępcza podważająca porządek publiczny ma bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo publiczne. Zgodnie z artykułem 148 ustawy o organizacji wymiaru sprawiedliwości (Wet RO), HOvJ ma uprawnienia do podejmowania decyzji w sprawie środków bezpieczeństwa wynikających z konkretnych zagrożeń wobec osób, obiektów lub organizacji. Uprawnienia te obejmują koordynację działań operacyjnych policji, inicjowanie postępowań karnych oraz zapewnienie, że interwencje przestrzegają zasad proporcjonalności i subsydiarności. W przypadkach, gdy obywatele lub klienci są dotknięci niezgodnym zachowaniem lub oskarżeniami o działalność podważającą porządek, HOvJ często jest pierwszą instancją stosującą ramy prawne do praktycznych interwencji.
Rola HOvJ wymaga starannego wyważenia między represyjnym egzekwowaniem prawa a ochroną praw indywidualnych. Gdy analizy zagrożeń przeprowadzane przez policję lub służby wywiadowcze i bezpieczeństwa wskazują na konkretne ryzyko, HOvJ decyduje, które środki są konieczne i proporcjonalne. Regularnie konsultowane są opinie NCTV lub innych wyspecjalizowanych służb, szczególnie w przypadku poważniejszych środków, które mogą mieć znaczący wpływ na obywateli lub organizacje. Środki te mogą obejmować ochronę osobistą, ograniczenia dostępu lub wszczęcie postępowań karnych, które czasami przebiegają równolegle z działaniami prewencyjnymi.
Ponadto HOvJ pełni funkcję łącznika między władzą lokalną a państwową, zapewniając koordynację z burmistrzem i komendantem policji w ramach lokalnego trójkąta współpracy. Koordynacja ta jest kluczowa, aby uniknąć podwójnych działań lub nakładania się kompetencji, co mogłoby prowadzić do komplikacji prawnych. HOvJ informuje zainteresowane strony o podjętych środkach w zakresie, w jakim nie zagraża to skuteczności zabezpieczenia. W sytuacjach podważania porządku lub zagrożeń wobec funkcjonariuszy może to oznaczać, że osoby lub klienci są monitorowani zarówno operacyjnie, jak i prawnie, z naciskiem na przestrzeganie ochrony prawnej i zasad proporcjonalności.
Rola NCTV i Koordynatora ds. Nadzoru i Bezpieczeństwa (CBB)
Krajowy Koordynator ds. Przeciwdziałania Terroryzmowi i Bezpieczeństwa (NCTV) oraz Koordynator ds. Nadzoru i Bezpieczeństwa (CBB) odgrywają centralną rolę w krajowej koordynacji systemu nadzoru i bezpieczeństwa. NCTV funkcjonuje jako organ wykonawczy Ministerstwa Sprawiedliwości i Bezpieczeństwa i nadzoruje całościowe dostosowanie środków bezpieczeństwa na poziomie krajowym. CBB działa jako pełnomocnik ministra i odpowiada za praktyczne wdrożenie i koordynację tych środków, ze szczególnym uwzględnieniem obiektów, osób i usług o znaczeniu państwowym. W ramach NCTV/CBB gromadzone, analizowane i przekształcane są informacje pochodzące z AIVD, MIVD oraz policji w profile ryzyka, które stanowią podstawę decyzji politycznych i operacyjnych.
NCTV/CBB nadzoruje proporcjonalność, skuteczność i spójność działań podejmowanych zarówno lokalnie, jak i krajowo. Obejmuje to przygotowywanie analiz zagrożeń, profili ryzyka oraz scenariuszy przewidujących możliwe działania podważające porządek lub ataki na funkcjonariuszy państwowych. Organ doradza władzom lokalnym i krajowym w zakresie zakresu i rodzaju środków, tak aby były zgodne z ramami prawnymi i operacyjnie skuteczne. W sytuacjach, gdy osoby lub klienci stają w obliczu interwencji, NCTV/CBB często działa jako instytucja zapewniająca koordynację między stronami i gwarantująca proporcjonalność działań.
Ponadto NCTV/CBB przeprowadza okresowe oceny i audyty, aby sprawdzić, czy podjęte środki są skuteczne i czy należy je dostosować do zmieniających się zagrożeń. Wyniki tych ocen są raportowane ministrowi sprawiedliwości i bezpieczeństwa oraz parlamentowi, co zapewnia kontrolę polityczną i odpowiedzialność społeczną. Dzięki tej centralnej koordynacji system może działać szybko i celowo wobec zagrożeń lokalnych i krajowych, wczesne identyfikować i przeciwdziałać sieciom podważającym porządek oraz niezgodnym działaniom osób lub organizacji.
Analiza zagrożeń i ryzyka
Analiza zagrożeń i ryzyka stanowi fundament systemu nadzoru i bezpieczeństwa. Wszystkie działania opierają się na dokładnej i ciągłej ocenie zagrożeń, przy wykorzystaniu zarówno lokalnych, jak i krajowych źródeł informacji. Policja przeprowadza lokalną analizę zagrożeń, podczas gdy służby wywiadowcze i bezpieczeństwa, takie jak AIVD i MIVD, dostarczają informacji o przestępczości zorganizowanej, sieciach terrorystycznych i zagrożeniach zewnętrznych. NCTV przekształca te informacje w konkretne poziomy zagrożeń, od niskiego do krytycznego, które wskazują zakres i intensywność koniecznych działań.
Analizy zagrożeń są zawsze ukierunkowane na osoby lub obiekty i stanowią prawne oraz operacyjne podstawy dla interwencji. Analiza ocenia prawdopodobieństwo wystąpienia zdarzenia, potencjalny wpływ oraz niezbędne środki zmniejszające ryzyko. Dla osób lub klientów, którzy są przedmiotem takich analiz, może to oznaczać intensywne monitorowanie ich działań, lokalizacji lub sieci oraz czasowe ograniczenie swobody poruszania się, bez automatycznego wszczynania postępowania karnego.
Analizy są okresowo oceniane i aktualizowane, aby zapewnić, że środki pozostają zgodne z aktualnymi zagrożeniami. Poufność i tajemnica są kluczowe, ponieważ nieautoryzowane ujawnienie mogłoby podważyć skuteczność działań bezpieczeństwa. Dla zainteresowanych oznacza to, że mogą nie mieć pełnego wglądu w analizę dotyczącą ich sytuacji, ale mają prawne środki ochrony przed nieproporcjonalnymi działaniami poprzez formalne procedury odwoławcze i skargi.
Środki (nadzór i bezpieczeństwo)
Środki w systemie są różnorodne i dostosowane do charakteru zagrożenia, kontekstu incydentu oraz cech zaangażowanych osób. Ochrona obiektów może obejmować umieszczenie stałych punktów przy wrażliwych budynkach, podczas gdy ochrona osobista może być zapewniona przez policję lub prywatne służby ochrony. Monitoring wideo i bariery fizyczne, takie jak ogrodzenia czy betonowe bloki, służą zapobieganiu nieautoryzowanemu dostępowi i stanowią widoczny sygnał zwiększonej czujności.
Kontrola dostępu i bramki detekcyjne są często integrowane w infrastrukturze obiektów o znaczeniu krajowym lub lokalnym. Środki tymczasowe, takie jak blokady podczas wydarzeń lub korzystanie z uprawnień nadzwyczajnych przez burmistrza, mogą być szybko wprowadzane w celu złagodzenia nagłych zagrożeń. Policja i Koninklijke Marechaussee (KMAR) realizują te działania, przy czym tajność i dyskrecja zapewniają skuteczność interwencji. Dla osób lub klientów może to mieć bezpośredni wpływ na dostęp do miejsc, swobodę poruszania się oraz bezpieczeństwo osobiste, zwłaszcza gdy środki te są stosowane równolegle z postępowaniem karnym.
Intensywność i charakter działań są stale dostosowywane do aktualnych zagrożeń, z naciskiem na proporcjonalność i subsydiarność. Oznacza to, że środki muszą być zawsze adekwatne do ryzyka, a lżejsze interwencje są rozważane przed zastosowaniem bardziej inwazyjnych środków. Takie podejście jest kluczowe dla utrzymania równowagi między ochroną społeczeństwa a poszanowaniem praw jednostek, które czasami mogą stać się ofiarami działań niezgodnych lub podkopujących.
Ochrona prawna i prawa podstawowe
W ramach systemu nadzoru i bezpieczeństwa ochrona pozycji prawnej osób zaangażowanych stanowi kluczowy aspekt. Środki takie jak ochrona obiektów, ochrona osobista oraz ograniczenia dostępu bezpośrednio ingerują w podstawowe prawa, w tym prawo do prywatności (artykuł 10 Konstytucji i artykuł 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka) oraz wolność poruszania się. System wymaga stałego wyważania między koniecznością środków bezpieczeństwa a ochroną praw jednostki. Decyzje wynikające z analiz zagrożeń są formalnie podejmowane jako decyzje administracyjne na podstawie Ogólnej ustawy o administracji (Awb), takie jak zakazy wstępu na określone obszary lub monitoring kamerowy, i muszą być odpowiednio uzasadnione, nawet jeśli poufne informacje częściowo determinują treść decyzji.
Zapewnienie proporcjonalności i zasadności jest kluczowe przy wdrażaniu tych środków. Oznacza to, że ingerencje nie mogą wykraczać poza to, co jest ściśle niezbędne do zmniejszenia zagrożenia, a zawsze należy rozważyć mniej inwazyjne alternatywy. Dla osób zaangażowanych może to oznaczać tymczasowe ograniczenie swobody poruszania się lub dyskretne stosowanie interwencji ochronnych. Kontrola prawna takich środków odbywa się poprzez procedury odwoławcze, choć dostęp do podstawowych informacji o zagrożeniu często jest ograniczony ze względu na bezpieczeństwo państwa lub względy operacyjne. Tworzy to złożony krajobraz prawny, w którym prawa osób zaangażowanych muszą być starannie wyważone wobec potrzeby skutecznej ochrony porządku publicznego.
Kontrola sądowa w tym obszarze jest zazwyczaj powściągliwa, szczególnie gdy środki opierają się na tajnych lub wrażliwych informacjach. System zawiera jednak mechanizmy korekty prawnej i nadzoru, które umożliwiają naprawienie działań niezgodnych z prawem lub nieproporcjonalnych. Burmistrzowie i prokuratorzy główni są zobowiązani do uzasadnienia swoich decyzji i przedstawienia równowagi między porządkiem publicznym, bezpieczeństwem a prawami jednostki. Dla osób dotkniętych tymi środkami oznacza to, że istnieją formalne możliwości dochodzenia ochrony prawnej, choć praktyczne wdrażanie środków ochronnych często ma priorytet ze względu na pilny charakter zagrożeń.
Zagrożenia wobec władz (burmistrz, komendant policji i inni)
Zagrożenia wobec lokalnych władz stanowią rosnące ryzyko bezpieczeństwa, szczególnie w obszarach, gdzie działają sieci przestępcze lub gdzie występują wysokie napięcia społeczne. W takich przypadkach procedura rozpoczyna się u głównego prokuratora w odpowiedniej jurysdykcji, a policja przeprowadza szczegółową ocenę zagrożenia. Ocena koncentruje się na rodzaju i powadze zagrożenia, potencjalnych sprawcach i ich zasobach oraz wpływie na porządek publiczny. HOvJ następnie decyduje o potrzebie i zakresie środków oraz konsultuje się z NCTV w kwestii proporcjonalności i skuteczności.
Środki wobec władz obejmują ochronę osobistą, fizyczną ochronę, koordynację operacyjną z usługami krajowymi oraz dyskretne interwencje. CBB/NCTV może pełnić funkcję koordynującą, gdy zagrożenia są złożone lub mają wymiar krajowy. W odróżnieniu od obiektów lub osób w domenie państwowej, lokalne władze nie są automatycznie włączane do tej domeny, co sprawia, że koordynacja między władzami lokalnymi a krajowymi jest niezbędna. Dla osób pracujących lub mieszkających w obszarze działania takich władz środki bezpieczeństwa mogą pośrednio wpływać na ich swobodę poruszania się lub działania operacyjne, szczególnie gdy środki są stosowane równolegle z dochodzeniami dotyczącymi sieci przestępczych.
Współpraca między władzami lokalnymi a krajowymi jest kluczowa dla zapewnienia skuteczności środków. Obejmuje to ciągłą koordynację w zakresie analiz zagrożeń, planowania operacyjnego i oceny podjętych działań. W sytuacjach związanych z działalnością przestępczą lub niezgodnym zachowaniem takie zagrożenia mogą mieć bezpośrednie konsekwencje dla osób zaangażowanych, zarówno pod względem prawnym, jak i praktycznym. System zawiera jednak mechanizmy zapewniające proporcjonalność i legalność podejmowanych środków, dążąc do utrzymania równowagi między ochroną władz, utrzymaniem porządku publicznego a prawami obywateli i organizacji dotkniętych tymi środkami.
